Kultura Współczesna – e-wydanie – 1/2009

POPRZEDNIE NUMERY CZASOPISMA DOSTĘPNE W SEKCJI "NUMERY ARCHIWALNE"

Kwartalnik Kultura Współczesna. Teorie. Interpretacje. Praktyka wydawany jest nieprzerwanie od 1993 roku – najpierw przez Instytut Kultury, a od 2003 roku przez Narodowe Centrum Kultury. Pismo jest forum Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego, które sprawuje pieczę nad jego zawartością. Zachowując status kwartalnika naukowego, periodyk wpisuje się w najbardziej aktualne debaty poświęcone kulturze, naukom o kulturze, jak również zjawiskom około kulturowym. Jest otwarty na inne środowiska opiniotwórcze w kraju i za granicą, pragnie być płaszczyzną wymiany myśli i dyskusji wykraczających poza Akademię. Na poszczególne numery kwartalnika składają się artykuły o charakterze teoretycznym i metodologicznym, omawiające współczesne problemy kultury kontekstach historiozoficznych, socjologicznych i praktycznych. Opracowanie koncepcji merytorycznej kolejnych numerów i ich redakcja naukowa powierzane są naukowcom reprezentującym różne środowiska akademickie, z różnych punktów widzenia analizującym problemy kultury współczesnej.  Radę naukową pisma tworzą profesorowie: Stefan Bednarek, Erika Fischer-Lichte, Knut Andreas Grimstad, Bohdan Jung, Ralf Konersmann, Ewa Kosowska, Ewa Rewers, Paweł Rodak i Anna Wieczorkiewicz.  Redaktorem naczelnym Kultury Współczesnej jest od roku 2006 profesor Andrzej Gwóźdź z Uniwersytetu Śląskiego.

Teksty zebrane w tym numerze „Kultury Współczesnej” krążą wokół kwestii ciała pojmowanego jako warunek ludzkiego istnienia w świecie rzeczy i w świecie myśli – istnienia w granicach normy oraz poza nią; dotyczą także badania owej granicy jako takiej. Obok pytania o granice jest jeszcze drugie pytanie – o miarę. A zatem: co jest miarą ludzkiego ciała – i czego miarą jest ciało? Autorzy przedstawionych artykułów, zwracają się ku różnym zjawiskom, podążając właściwymi sobie ścieżkami interpretacji, ale wespół wskazują na problematyczne, kruche i niepewne istnienie ciała normalnego i normatywnego, na rozmywanie się jego granic oraz na ogromne znaczenie tego faktu dla porządku kultury. Okazuje się, że ciało jako takie, esencjalne dla ludzkiego bytowania w świecie, pojmowane zmysłowo, komunikujące i działające, nieustannie wymyka się prostym formułom rozumienia. Spoglądamy zatem na ciało poprzez nadzieje socjologii, filozofii, antropologii, które widząc w nim pewną rzeczywistą podstawę, osnuwają na nim swe wątki; a także poprzez różne historie ciała, te dawniejsze i te całkiem nowe.