Kultura Współczesna – e-wydanie – 1/2007

POPRZEDNIE NUMERY CZASOPISMA DOSTĘPNE W SEKCJI "NUMERY ARCHIWALNE"

Kwartalnik Kultura Współczesna. Teorie. Interpretacje. Praktyka wydawany jest nieprzerwanie od 1993 roku – najpierw przez Instytut Kultury, a od 2003 roku przez Narodowe Centrum Kultury. Pismo jest forum Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego, które sprawuje pieczę nad jego zawartością. Zachowując status kwartalnika naukowego, periodyk wpisuje się w najbardziej aktualne debaty poświęcone kulturze, naukom o kulturze, jak również zjawiskom około kulturowym. Jest otwarty na inne środowiska opiniotwórcze w kraju i za granicą, pragnie być płaszczyzną wymiany myśli i dyskusji wykraczających poza Akademię. Na poszczególne numery kwartalnika składają się artykuły o charakterze teoretycznym i metodologicznym, omawiające współczesne problemy kultury kontekstach historiozoficznych, socjologicznych i praktycznych. Opracowanie koncepcji merytorycznej kolejnych numerów i ich redakcja naukowa powierzane są naukowcom reprezentującym różne środowiska akademickie, z różnych punktów widzenia analizującym problemy kultury współczesnej.  Radę naukową pisma tworzą profesorowie: Stefan Bednarek, Erika Fischer-Lichte, Knut Andreas Grimstad, Bohdan Jung, Ralf Konersmann, Ewa Kosowska, Ewa Rewers, Paweł Rodak i Anna Wieczorkiewicz.  Redaktorem naczelnym Kultury Współczesnej jest od roku 2006 profesor Andrzej Gwóźdź z Uniwersytetu Śląskiego.

Prace zamieszczone w tym numerze „Kultury Współczesnej” stanowią specjalnie przygotowane dla tego pisma wersje referatów wygłoszonych w kwietniu 2006 roku na konferencji zorganizowanej w Poznaniu przez Instytut Kulturoznawstwa UAM, Komitet Nauk o Kulturze PAN oraz Polskie Towarzystwo Kulturoznawcze. Temat konferencji („Metody, paradygmaty, dyskursy. O swoistości badań kulturoznawczych”) miał zachęcać do refleksji nad podstawowymi dla kulturoznawstwa założeniami i metodami badawczymi, które zaświadczałyby o odrębności tej dyscypliny i budowały jej tożsamość. Niniejszy tom „Kultury Współczesnej” to zachęta do szukania jedności w różnorodności, a jednocześnie rodzaj przewodnika po kulturoznawczej mapie Polski. Artykuły pogrupowano w trzy działy. Pierwszy zatytułowany „Drogi i bezdroża refleksji kulturoznawczej” poświęcono nowym tendencjom i zarazem propozycjom uprawiania nauk o kulturze. Część druga – „Media kultury – kultura mediów” – pokazuje zależność refleksji nad kulturą od problematyki medioznawczej oraz dokumentuje narastającą potrzebę wydzielenia w ramach kulturoznawstwa nowej subdyscypliny poświęconej studiom nad mediami. Wreszcie dział trzeci – „Antropologiczne inspiracje” – prezentuje tych badaczy, którzy kierują swoją uwagę w stronę antropologii i tam szukają wzorców i zachęt dla kulturoznawstwa.